Kubbelerin üstünde İstanbul’un büyüleyici görüntüleri…

“İstanbul’un beyaz gelinliği, kubbelerin üzerini örtüp tarihi dokuyla birleşince insanı büyüleyen efsane manzaralar ortaya çıkıyor. Yüzyıllardır medeniyetlere konut sahipliği yapan bu kadim kentin tarihi yapıları, her kış geldiğinde beyaz örtü altında adeta tekrar hayat buluyor.

Sultan Ahmet Camii, Ayasofya-i Kebir Cami-i Şerifi, Süleymaniye Camii, Fatih Camii, Yavuz Selim Camii, Yeni Camii ve daha bir çok tarihi eser, karın şık dokunuşuyla silüetlerini eşsiz sınırlara dönüştürüp geçmişin izlerini bizlere sunuyor.

Her kubbe; arkasında gizli kalan kadim kentin kıssalarını, hikayelerini, medeniyetlerin izlerini ve mimarinin buluştuğu en nadide tabloyu bizlere sunmaktadır.

Her kubbe; şık estetik yapısıyla İstanbul’un ruhunu, zarafetini, asaletini ve İstanbul’un binlerce yıllık kültür birikimini bize gösterir.

Yağan her kar tanesi, bu eşsiz kadim kentin kültürel mirasına yeni bir mana katarak bizleri adeta farklı bir seyahate çıkarır.

İstanbul’un karla buluşan kubbeleri ve sokakları, tabiat ve sanatın kusursuz ahenginin en hoş sembolü olarak biz izleyicilerin kalplerinde yer eder.

Bu eşsiz anlar, tarihin ve tabiatın insan emeğiyle inşaa edilmiş mimari ile buluştuğu, çok müstesna, nadide bir tabloyu ortaya çıkarır. Her bir kubbe vaktin tepe yapılarını farklı boyutlarda büyülü bir görüntü sunar.

Allah’ın kusursuz sanatının karşısında adeta kilitli kalırız. İstanbul’un kubbeleri karla büyüleyici bir görünüme dönüştüğünde göz bebeğimiz bu kadim kenti adeta kış masalına çevirir. Kubbeler, sokaklar ve martılar, beyaz örtü ile birleşince şık sınırlarıyla eşsiz bir görsel şölen ortaya çıkar. İstanbul’un kubbelerinin üzerinde süzülen kar tanelerinin yarattığı eşsiz manzara, kadim kentte farklı bir perspektif ortaya çıkarır. Gerçekte her bir kar tanesi kentin tarihini ve mistik atmosferini bize yansıtır.

Ben de o denli bir atmosfer altında karla kaplı kubbeleri çekmek için yollara düştüm.

Mevlana’nın dediği üzere: “Kar taneleri ne hoş anlatıyor, birbirlerine ziyan vermeden de yol almanın mümkün olduğunu”

İşte bu kelam bana o denli hissi manaları telkin eder ki, soğuk ve kış bize vız gelir.

Sırt çantamı ve tripotumu alıp, ağır kar altında ağır adımlarla evvel Yavuz Selim Camii’ne gitmek istedim. Hava o denli soğuk ki, adeta nefesim kesiliyor. Mescide vardım. Kar diz uzunluğu. Yürümek çok güç. Ancak o fotoğraf sevgisi bizi dağa bile çıkarıyor. “Yeter ki iste” diyor. Evet, istemeden hayatta bir şey olmaz.

Güvenlik vazifelisi arkadaş çayı koymuş. “Ooo, üstadım! Güzel geldiniz, safalar getirdiniz” diye sıcacık bir tebessümle bizi karşılayarak, o çetin soğukta içimizi ısıtıyor.

Kulübede ağır ağır çayımızı yudumlarken arkadaşlarım “Ya üstat! İnsan hiç mi erinmez? Hava kötü, 5 metre önünü göremiyorsun. Artık bu soğukta o merdivenleri nasıl çıkacaksın?” dedi.

Bizim içimizdeki o aşk var ya. Anlatılmaz yaşanır.

Allah hiçbir emeği zayii etmez. Hiç kuşkusuz biz Ayeti Kerime’ye boyun eğmişiz ve duasız, besmelesiz hareket etmeyiz.

Çayımızı içtikten sonra “Hadi bismillah” diyerek buz üzere havada 132 basamak merdiveni ağır ağır çıkmaya başladım. Minarenin içerisi dışarıdan daha soğuk. Ortalama 15 dakika sonra şerefeye ulaştım. Lakin minarenin şerefesine kar dolmuş. Kapı açılmıyor.

Demiş ya Mevlana: “Kapı açılır, sen kâfi ki vurmayı bil! Ne vakit, bilmem! Kâfi ki o kapıda durmayı bil!”

Evet, ben de o denli yaptım. Erdeme ile kubbe ortası 25 metre. Lakin beyhude. Kubbe görünmüyor kar yağışından.

Tripot ile onura kapısını araladım ve biriken karı oradaki bir tahta ile kürek üzere temizledim.

Makinayı tripota bağladım. Ellerim üşümeye başladı. 10 dakika, 20 dakika, 30 dakika geçti. Lakin kar durmuyor.

O esnada telefonum çalıyor. Arayan güvenlik vazifelisi arkadaş. “Üstat güzel misin? Üşümüşsündür, gel hasta olacaksın.” dedi. Kimin umurunda? Zira orada fotoğraf çekmeliyim.

Allah nasip etti, yarım saat sonra hava bir anlığına açıldı. Ben çabucak süratle şerefeye girip, 10 dakika çekim yapabildim. Tarihi kubbeyi örten beyaz örtü adeta sizi kendinizden alıyor.

Tabii o feyzle aşağıya indim. Arkadaşlar soğuk sıkıntısında, ben o an fotoğraf sıkıntısındayım.

Aşağıya inince Rab’bim’e şükrettim. Bana verdiği bu hoşluk için çok memnundum. Üşümeyi düşünmeden içim ısınmıştı.

Kar her vakit olmuyor İstanbul’da. Allah’ın lütfu ki o mistik havasıyla beyaz büyülü kent bizi büyülüyor.

Sıra fethin birinci selatin mescidi Fatih Camii idi. Dizlerime gelen kara aldırmadan güç da olsa Fatih Camii’ne ulaştım. Olağan oradaki arkadaşlar da “Yahu bırak bu soğukta çıkma etme donacaksın” dediler. Dedim ya içimizi ısıtan fotoğraf dur der mi? Hazırlandım başladım minareye çıkmaya. 168 basamak çıkarak şerefeye ulaştım.

Rüzgarın sesi içeride o denli bir uğultu yapıyor ki, insan bir tuhaf oluyor.

Son şerefeye 20 dakika civarında ulaştım.

Rüzgar güya beni oradan alıp götürecek kadar çok sert.

Orada 15 dakika bekledim ve hava bir an açınca kent gelinlik üzere adeta beyaza bürünmüş. “Off” diyorsunuz. Başladım çekim yapmaya ve biraz sonra tekrar ağır kar yağışı başladı.

Dedim “Cemil yeter!” İndim aşağıya. Dinlendikten ve sohbetin akabinde yola revan oldum.

Süleymaniye Camii’ne de gitmeliydim. O kar fotoğrafları kaçmaz.

Camiye ulaştım. Dinlendikten sonra “242 basamak çıkacak var mı benimle” dedim. Hiç birinden ses yok. Üşeniyorlar olağan. Aklıma kardeşim Dr. İbrahim Akkurt geldi. Aradım bana eşlik etmek için geldi. Bir arada 242 basamaklı minareye hakikat çıkmaya başladık. Süleymaniye Camii İstanbul’un en büyük minarelerine sahip.

Tabii İbrahim Hocamız tarihçi olunca muhabbetin keyfine diyecek yok. En zirveye çıktık, lakin şerefeden dışarı bakamıyorsun. Çok sert rüzgar var orada.

5-6 dakika sonra hava açınca çabucak çekime başladım. Ancak hava o kadar soğuk ki, ayaklarımı hissetmiyorum. Artık basamaz oldum. İşte beyaz büyü tarihi kubbeyi örtmüş, seyrine doyum olmuyor.

Sırada Sultanahmet Camii var. Fakat akşam vakti yaklaşıyor. Vardık Sultanahmet’e. İbrahim Akkurt ve Müezzin İbrahim Hocam ile evvel caminin 2 şerefeli minaresine çıktık. Üçümüz neredeyse donacağız. Fakat o mükemmel fotoğraflar için trilyon versen tekrarı yok.

Dedim “Arkadaşlar ben 3 şerefeli orta minareye çıkmalıyım.” Zira en düzgün görüntü oradaydı. Ayasofya Camii ve geride boğazı gören en müstesna yer burasıdır. Bir sefer insanı alıp diğer bir duyguya götürür. Dünyanın hiçbir yerinde bu türlü bir kent aslında yok.

İnşallah Fatih’in bize emaneti olan bu kente sıkı sıkıya sarılır, sahip çıkarız. Her tarafı adeta tarih fışkıran bir kent. İşte o nedenle kar manzarası nitekim inanılmaz hoşlukta. Nasıl fotoğrafını çekmezsin? O soğukta donuyorum ancak kaçırılmayacak bir anı durdurmuş oluyorum. Zira bu anın tekrarı yok

İbrahim Akkurt ve Müezzin İbrahim Hocam “Üstadım bizden bu kadar” dediler. Kendi kendime “Cemil topla gücünü, haydi bismillah.” dedim.

Ve öbür minareye çıktım. Lakin gücüm artık kalmadı üzere. Birkaç foto çektim. Hele 8 mm ile bir selfie çektim ki hiç unutamam. Tripotu tutup kaldırarak çekim yaptım. İkinci seferi yapamadım. Gücüm kalmadı. O soğukta deklanşöre artık basamaz hale gelmiştim.

Toparlanıp aşağıya indikten sonra çay içmeye geçtik. 1 saat kendime gelemedim.

Siz siz olun yapabileceğinize inandığınız yoldan asla vazgeçmeyin. Zira kimi şeylerin hayatta tekrarı yok.

İçimiz ısındı. Tarihçi İbrahim Hocama dedim ki “Biz bugün kaç basamak merdiven inip çıktık bu soğukta?” Başladık tek tek saymaya. Sonuç bizi kendimizden aldı. 1452 basamak çıkıyor. Bir büyük basamak da Fatih Camii’nin minare kapısının önündeki taş olunca 1453 gayesine ulaştık. 3 sefer saydık ve doğruluğunu tespit ettik.

Bu büyük bir tevafuk olsa gerek dedik. Biz Osmanlı torunuyuz. Ecdadımızın müsaadeden gitmek bize farklı bir gurur veriyor.

Siz kâfi ki gönülden isteyin. Ne kış, ne kar, ne soğuk, ne rüzgar size mahzur olmaz.

Mimari fotoğrafçılıkta gerçek perspektif kullanımı, yapının boyutunu ve mekânsal derinliğini ortaya koymak açısından ehemmiyet teşkil eder. Kubbe fotoğraflarında da yapının ana sınırları ve ayrıntıları öne çıkararak, minimalist bir fotoğraf öne çıkar. Karla bütünleşen kubbeler de işte bu perspektifi gözler önüne sergilemektedir. Bilhassa tarihi yarımadanın kubbeleri ve minareleri beyaz örtüyle kaplandığında kenti dünyaya farklı bir hoşlukta sergiliyor.