Thunderbolts: Marvel’ın Kendini Kandırma Çabası Yine Sonuç Vermedi
Jake Schreier direktörlüğündeki “Thunderbolts”, Marvel Cinematic Universe’ün Phase 5’ini kapatan son sinemalardan biri. Florence Pugh (Yelena Belova), Sebastian Stan (Bucky Barnes), David Harbour (Red Guardian), Lewis Pullman (Bob/Sentry), Hannah John-Kamen (Ghost) ve Wyatt Russell’ın (John Walker) başrolünde yer aldığı sinema, Marvel’ın anti-kahraman ekibine odaklanan birinci büyük yapımı.
Film, Valentina Allegra de Fontaine (Julia Louis-Dreyfus) tarafından bir mevt tuzağına düşürülen bu “ikinci sınıf” karakterlerin, geçmişlerinin karanlık köşeleriyle yüzleşmek zorunda kaldığı tehlikeli bir vazifeye çıkış kıssasını anlatıyor.
Film, karakterlerin travmalarını ve ruh sıhhati sıkıntılarını ele almasıyla övünüyor ancak bu yaklaşım son derece yüzeysel. Yelena’nın depresyonu, Bucky’nin geçmişiyle hesaplaşması, Bob’un kimlik krizi bunların hepsi klişe diyaloglar ve şablonlu sahnelerle geçiştiriliyor. Gerçek bir ruhsal derinlik yerine, yalnızca “bakın, biz de derin hususları işliyoruz” algısı yaratmaya çalışan bir hava mevcut. Bu çeşit bahislerin sinema yoluyla işlenebileceği kesin, lakin bu kadar yüzeysel ve manipülatif bir halde kullanılması hem bahislerin ciddiyetsizleştirilmesi izleyicinin hisleriyle oynamak manasına geliyor.
Florence Pugh’un yetenekli bir oyuncu mu bilemiyoruz lakin burada kendisine verilen gereç o kadar sıradan ki performansını tam gösteremediğini düşündürtüyor. Lewis Pullman’ın Bob karakteri ise sinemanın en büyük zayıflıklarından biri ne komik ne de dramatik manada fonksiyonel bir karakter yaratılamamış.
“Thunderbolts”, kendini farklı göstermeye çalışırken aslında bildiğimiz her anti-kahraman ekip sinemasının formülünü takip ediyor. Suicide Squad’dan Guardians of the Galaxy’ye kadar izlediğimiz “kötü adamlar güzele dönüşür” öyküsünün Marvel versiyonu olmaktan öteye geçemiyor.
Filmin sürpriz olarak sunduğu twistler katiyetle evvelce görülebiliyor, karakterler ortası çatışmalar yapay hissettiriyor ve tahliller tatmin edici değil. İkinci perdenin ortalarında sinemanın nereye gideceği büsbütün aşikâr oluyor ve geriye kalan mühlet yalnızca kaçınılmazı bekleme haline dönüşüyor. “Thunderbolts”, Marvel’ın mevcut sorunlarını çözmek yerine onları maskelemeye çalışan bir sinema.
Filmin sonunda seyirci olarak kendinizi “neden vakit harcadım?” diye sorguluyor buluyorsunuz. İki saat süren sinema boyunca gerçek manada etkileyici ya da unutulmaz hiçbir anla karşılaşmıyorsunuz.
“Thunderbolts*”, Marvel’ın kendini tekrar bulduğunu argüman eden lakin aslında birebir sıkıntıları farklı packaging ile sunan bir üretim. Eleştirmenlerin ve birtakım izleyicilerin övgüsü, MCU’ya duyulan hasretten kaynaklanıyor üzere görünüyor – standartlar o kadar düştü ki, ortalamanın biraz üstündeki her şey başyapıt üzere karşılanıyor.
Gerçek şu ki, Marvel’ın sıkıntıları bu sinemayla çözülmüş değil. Yalnızca biraz daha uygun maskelemişler.
Şayet Marvel hayranıysanız ve son yıllardaki hayal kırıklıklarından sonra rastgele bir umut ışığına sarılmak istiyorsanız tahminen keyif alabilirsiniz. Lakin objektif olarak bakıldığında, bu sinema MCU’nun muhtaçlık duyduğu esaslı değişimi sunmuyor.
